Rodzi się dziecko. Malutkie, bezbronne, wymagające troski. Opiekuńczy rodzice stają na głowie, by ich pociecha miała wszystko, czego zapragnie. Dziecko rośnie, zaczyna chodzić, mówić. Nadal wymaga ochrony i pomocy. Potem ma lat dwa, potem trzy, pięć, dziesięć. Teoretycznie potrafi coraz więcej, w praktyce bywa różnie. No właśnie, czy dziesięcioletnie dziecko faktycznie wymaga pomocy, wyręczania przez rodziców we wszystkim? Pytanie, wydawałoby się, retoryczne, ale życie pokazuje nagą prawdę.

Rozmawiając z dziećmi od kilkunastu już lat na lekcjach, a to wychowawczych, a to na zwyczajnych zajęciach języka polskiego nieraz słyszę, jak bardzo rodzice kochają swoich synów i córki. Tak bardzo, że pościelenie łóżka, posprzątanie po posiłku, złożenie ubrań we właściwym miejscu, czyli po prostu samoobsługa, to praca nie dzieci, a ich mamuś lub tatusiów.

Czy faktycznie dzisięcio- i więcej -letnia młodzież (bo w ten sposób chce być nazywana) nie potrafi wykonać tych podstawowych czynności? Potrafi - i to doskonale! W dodatku nie tylko to. Jedenasto-, dwunastolatkowie umieją prasować, zmywać, naprawiać zepsute przedmioty. I gotować!

Przekonałam się o tym na ostatniej lekcji wychowawczej, podczas której piątoklasiści prezentowali przygotowane przez siebie potrawy. Samodzielnie, choć dzięki wcześniejszej nauce rodziców. Było przepysznie, pachnąco, po prostu niebo w gębie! Praca jedenasto-, dwunastolatka. Naprawdę potrafią gotować! Stąd refleksja - dlaczego tak rzadko pozwalamy dzieciom na samodzielność? Dlaczego tak często wyręczamy je w najprostszych czynnościach? Spójrzmy na nie uważnie - niech do nas dotrze, że te małe dzieci już wcale takie małe nie są. Pomóżmy im przygotować się do dorosłości, by byli samodzielnymi, odpowiedzialnymi ludźmi.

Oczywiście, nie odkryłam Ameryki. O wychowaniu ku samodzielności można przeczytać w co drugim poradniku dla rodziców. Poza tym, biję się w piersi, powyższe słowa kieruję także do siebie - nie jestem idealną matką, która w praktyce stosuje wszelkie wskazówki z mądrych gazet i programów. Niemniej konfrontacja obrazu "małego" dziecka z umiejętnościami rówieśników mojej córki uświadomiła mi, że warto pozowlić dzieciom narobić czasem w kuchni (warsztacie, pralni) bałaganu, by móc, po kilku dziecięcych nieudanych próbach, usiąść wygodnie w fotelu i czekać na smaczny obiad.