Julia Olszewska, Weronika Jabłecka -- Z ogromnym zainteresowaniem obejrzeliśmy Pana wystawę w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Radzyminie. Wiemy, że niedawno zdecydował się Pan, żeby pokazać swoje prace malarskie. Proszę nam powiedzieć, czy trudno jest realizować własne marzenia i czy warto do tego dążyć?

Jan Szul -- W życiu bardzo często stykamy się z sytuacją z konieczności - jaką najczęściej jest praca i marzeniami, które uważa się za nieosiągalne. W moim przypadku i praca, i marzenia pokrywają się. Praca, jaką wykonuję, to zawód dziennikarza, zawód, który jest dla mnie wielką pasją, a wręcz stylem życia. Daje mi on ogromną możliwość uczestniczenia w sytuacjach tak różnych, wyjątkowych, dramatycznych i wspaniałych, że traktuję to jako wyróżnienie. Dziennikarstwo dało mi możliwość podróżowania po kraju i świecie, spotkania wybitnych i znanych ludzi - premierów, prezydentów, artystów, naukowców czy autorytety społeczne i moralne... gdyby nie ten zawód to nigdy bym nie miał możliwości rozmawiać z papieżem Janem Pawłem II, Matką Teresą z Kalkuty czy Dalaj Lamą.
Drugą moją prywatną pasją była miłość do malarstwa. Od wielu lat każdy wolny grosz, każde zaoszczędzone pieniądze przeznaczałem na kupowanie od malarzy obrazów. To one dawały mi prawdziwą przyjemność. Po wielu latach kolekcjonowania malarstwa zdecydowałem się, by sięgnąć po pędzel i farby. Odważyłem się malować. Szybko okazało się, że sprawia mi to ogromną frajdę. Na malowanie przeznaczam każdą wolną chwilę. Mam coraz więcej pomysłów na kolejne obrazy. Coraz bardziej cieszy mnie, że złapałem nowy wiatr w żagle, który pcha mnie w nieznane do tej pory strony. Teraz mogę już śmiało stwierdzić, że kolejną po dziennikarstwie moją pasją staje się malowanie... tak więc warto mieć marzenia, gonić je i spełniać. Uważam, że jeśli człowiek nie ma marzeń to przestaje żyć i cieszyć się z czegokolwiek. Natomiast człowiek, który spełnia swoje marzenia jest jak ptak, który chwyta wiatr w skrzydła i szybuje.

J.O, W.J. -- Dowiedzieliśmy się, że urodził się Pan w jednym z najpiękniejszych regionów Polski - na Podkarpaciu. Proszę nam powiedzieć, czy krajobrazy, które otaczały Pana w dzieciństwie miały wpływ na ukształtowanie późniejszej twórczości?
J. Szul -- Myślę, że u każdego człowieka dzieciństwo wywiera ogromny wpływ na całe pozostałe życie. To właśnie z dzieciństwa najbardziej pamiętamy smak potraw, miłe chwile spędzone podczas zabawy, za mocnego klapsa czy osobę, która zrobiła nam coś przykrego. Tak samo jest ze mną. Dzieciństwo ukształtowało moją wrażliwość. Wychowanie na małej Podkarpackiej wsi sprawiło, że wiem, co jest dobre, co złe, co należy robić, a czego nie wypada. Tu nauczyłem się zauważać piękno przyrody i że nie wolno tego niszczyć. Zawsze lubiłem patrzeć na pola, na łany zboża, którymi falował wiatr... piękną żółć kwitnącego rzepaku, który wręcz świeci w oddali. Zawsze zachwycały mnie pofałdowane pola Podkarpacia, być może dlatego, że wydawało mi się, iż za kolejną górką jest coś bardziej ciekawego i nowszego. Dziś z perspektywy lat ten wpływ dzieciństwa na moje życie zauważam coraz bardziej.

J.O, W.J. -- W naszej szkole istnieje gazetka "Lustro Jedynki", którą staramy się sami redagować. Ma ona w naszych zamierzeniach być gazetką dla każdego ucznia. Jakich fachowych rad mógłby nam Pan udzielić, abyśmy osiągnęli nasz cel?
J. Szul -- Kiedy czytamy książkę, artykuł w gazecie, czyjąś wypowiedź w Internecie, zawsze wtedy w pamięci pozostają nam te myśli, słowa, zdania, które są naturalne, prawdziwe, a tym bardziej zawierające konkretne emocje. Z tego wynika, że nie lubimy czegoś, co jest sztuczne i nieautentyczne. Skoro takie mamy odczucia, to właśnie to powinno być dla was sygnałem, że w redagowaniu gazetki zawsze powinna liczyć się prawdziwość sytuacji, dokładne sprawdzenie informacji, nieudawane scenariusze i autentyczne przeżycia. Czytelnika nie wolno oszukiwać, bo jeśli to zrobimy, to drugi raz już nam nie zaufa.

J.O, W.J -- A teraz pytanie szkolne, czy lubił się Pan uczyć i jaki był Pana ulubiony przedmiot?
J. Szul -- Nigdy nie byłem zdolnym uczniem, ale zawsze i do dziś dnia ogromnie pracowitym. Dlatego wolę uczniów czy studentów nawet mniej zdolnych, ale pracowitych... bo zdolny leń zaprzepaści często dużą życiowa szansę, a mniej zdolny, ale pracowity potrafi szalenie dużo nadrobić... ja jestem tego dobrym przykładem.

J.O, W.J -- Mamy jeszcze jedną prośbę. Czy otrzymane od Pana odpowiedzi możemy uznać za autoryzowane, gotowe do zamieszczenia w lokalnej prasie?
J. Szul -- Tak naturalnie.
J.O, W.J -- Bardzo dziękujemy za poświęcony nam czas i serdecznie pozdrawiamy.