Dzisiejszy dzień to ważna data dla nas wszystkich. Nie ma przecież nikogo, kto choć przez kilka lat nie był trybikiem w tej gigantycznej machinie, jaką jest system edukacji. 14 października od 1972 r. jest oficjalnym świętem wszystkich pracowników oświaty, dziesięć lat później obchodzony już jako Dzień Edukacji Narodowej.
Dla mnie jednak na zawsze pozostanie Dniem Nauczyciela - dniem tych wszystkich - wcale nie bezimiennych, wspaniałych i mniej wspaniałych, a także przez pomyłkę wykonujących ten zawód - pedagogów, których spotkałam na swojej drodze. Wspomnienia o nich to wspomnienie najbardziej beztroskich lat w życiu, to opowiadane do dziś anegdoty, przeżycia, zdarzenia...

Trudna jest sytuacja naszej oświaty - ministerialne eksperymenty nie wpływają pozytywnie na wizerunek polskiej szkoły, wywołują raczej rozdrażnienie i frustrację. Bez względu na jej własną ocenę warto szczególnie dzisiaj pochylić się nad nauczycielem, którego i tak odpowiedzialne zadania komplikują jeszcze założenia reformy. To on codziennie zderza się z niełatwą materią, jaką jest młodzież i usiłuje w oporne często rozumy wtłoczyć trochę wiedzy. To on jest na pierwszej linii walki z agresją, chamstwem, wulgaryzmem, nieszczęśliwą pierwszą miłością, brakiem celu i norm moralnych, lenistwem, brakiem autorytetu i możliwości egzekwowania czegokolwiek. To on boryka się z negowaniem wszystkiego przez wszystkich począwszy od mundurków, a na metodach i zakresie nauczania skończywszy. I często jest w tych zmaganiach osamotniony, pozbawiony wsparcia ze strony władz oświatowych.