Są chwile, w których perspektywa przejścia na emeryturę jawi nam się jako odzyskanie raju utraconego. Takie refleksje najczęściej dopadają nas w porannych korkach czy też późnym wieczorem, kiedy oczekiwany sen, mimo zmęczenia, nie chce nadejść, a po głowie kołacze się myśl, że już niebawem znowu poderwie nas jazgot budzika. Niejednokrotnie obiecujemy sobie, że w końcu się wyśpimy, przeczytamy zaległe lektury, obejrzymy wszystkie interesujące filmy, zrealizujemy wiele marzeń... na emeryturze. Jednak wraz z upływem czasu nieuchronność dezaktywizacji zawodowej kusi coraz mniej - o emeryturze mówimy mało, a właściwie staramy się o niej nawet nie myśleć.

Trudno się zresztą temu dziwić - nasi seniorzy pozostają na marginesie życia, bo ciągle dostrzegani są wyłącznie w roli opiekunów kolejnego pokolenia. I chociaż mainstreamowe media usiłują obalić stereotyp biednego emeryta - ze średnią krajową emeryturą w wysokości ok. 1900 zł brutto tylko statystycznym przedsiębiorcom powodzi się lepiej, to jednak wśród rzeszy seniorów przemierzających turystyczne szlaki świata Polacy są nieliczni. Próżno ich też szukać w modnych lokalach światowych stolic. Według najnowszych badań jakość życia polskich emerytów jest najniższa w Unii Europejskiej. W rankingu zaś sporządzonym przez ekspertów ONZ, w którym oceniano między innymi dochody ludzi starszych i dostęp do opieki medycznej, Polska uplasowała się na 62. miejscu na 91 możliwych.

Komentarz jest tu zbędny, bo wszyscy wiemy, jak żyje gros emerytów. Na poprawę statusu materialnego nie ma co liczyć - trudno oczekiwać, że obiecane przez premiera 36 zł cokolwiek zmieni (!) Może zakrojona na szeroką skalę kampania zachęcająca do aktywizacji osób 60+ chociaż wpłynie na stworzenie nowych miejsc, gdzie twórczo będzie można wykorzystać wolny czas, którego po przejściu na emeryturę mamy w nadmiarze. Na razie seniorzy mogą skorzystać z oferty Uniwersytetów Trzeciego Wieku czy zrzeszać się w kołach emerytów i rencistów.

RADZYMIŃSKA SPRAWA
Koła Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów działają niemal w każdej polskiej gminie. Większość z nas wyobraża sobie spotkania ich członków jako miłe pogawędki przy herbatce, wycieczki krajoznawcze czy wieczorki taneczne. Tak też i myślałam o radzymińskim kole oglądając liczne zdjęcia z wielu imprez zamieszczane chociażby na stronie UMiGu. Okazuje się jednak, że nie wszystkim seniorom dopisują szampańskie humory.

Do Redakcji Kuriera Radzymińskiego zgłosiła się Pani Basia, od siedmiu lat mieszkanka Radzymina, wykluczona z KERiI z dniem 1 stycznia 2014 r. Przewodniczący Janusz Rasiński w piśmie z 5 grudnia 2013 r. uzasadnił decyzję Zarządu Koła brakiem radzymińskiego meldunku, a także powołał się na zarządzenie burmistrza warunkujące realizację zadania - zapomniał jednak wspomnieć jakiego. Z pewnością chodzi o dofinansowanie działalności koła. Co najistotniejsze - Statut PZERiI nie przewiduje wykluczenia członka z powodu miejsca zameldowania, nie spełniono również trybu skreślenia przez podjęcie stosownej uchwały. Już 13 stycznia 2014 r. burmistrz Zbigniew Piotrowski w odpowiedzi na prośbę Pani Basi o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie zauważa: "Szanowna Pani, wystarczy okazać zeznanie podatkowe (tylko adres US w Wołominie) i problem będzie zamknięty".

Niestety, zamknięty nie został. Mamy połowę września, podatek dochodowy od osób fizycznych dawno rozliczony w Wołominie, a Pani Basia nadal nie może uczestniczyć w spotkaniach radzymińskich seniorów. Trudno się dziwić jej rozgoryczeniu - usiłując, zgodnie z sugestią burmistrza, na jednym z czwartkowych spotkań przedstawić dokumenty potwierdzające jej zamieszkanie na terenie gminy, potraktowano ją obcesowo, m.in. grożąc wezwaniem policji i pogotowia (!). Pikanterii sprawie dodaje fakt, że do radzymińskiego koła należą członkowie spoza naszej gminy i nikomu to nie przeszkadza. Zresztą i nie przeszkadzało w przypadku Pani Basi - przy przyjęciu do koła nikt tej kwestii nie podnosił. Dlaczego więc teraz stanowi problem nie do rozwiązania? Przewodniczący Rasiński w rozmowie telefonicznej wyjaśnił nam, że powodem wykluczenia był nie tylko brak meldunku, ale i "złe zachowanie" zainteresowanej. Nie sprecyzował jednak, co konkretnie ono oznacza, a i w żadnym dokumencie nie znajduje to odzwierciedlenia. Odniósł się za to do dyskusji, która rozgorzała na forum internetowym - osoby, które - jego zdaniem - rozpowszechniają nieprawdziwe informacje, zostaną pociągnięte do odpowiedzialności przed sądem.

Pani Basi udało się odnaleźć w nowym środowisku, nawiązać wiele znajomości, które, mimo nienajlepszego stanu zdrowia, chciałaby kontynuować właśnie w radzymińskim kole, bo przecież tutaj mieszka. Warunek podatkowy został spełniony, zwłaszcza że zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której ta osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. I zgodnie z opinią Rzecznika Praw Obywatelskich, który zainteresował się sprawą wykluczonej emerytki, "stałego zamieszkania danej osoby w określonym miejscu nie ocenia się wyłącznie według jej zameldowania na pobyt stały, lecz na podstawie faktów świadczących o jej stałym przebywaniu w danej miejscowości". Również Prawo o stowarzyszeniach i Statut PZERiI nie uzależnia członkostwa w konkretnym kole terenowym od posiadania określonego domicylu.

Obecnie, na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich, sprawa wyjaśniana jest przez starostę wołomińskiego. Zarząd Główny PZERiI, do którego Pani Basia skierowała pierwszą skargę 28 marca br., do tej pory milczy. Zresztą czekają na rozpatrzenie kolejne skargi niezadowolonych seniorów z działalności Zarządu Rejonu Radzymin PZERiI.

Śledząc wzmianki w prasie o "ewentach" seniorów czy przeglądając galerie zdjęć widać jedynie sielski obrazek. Z drugiej strony z wielu publikacji wynika, że Radzymin nie jest najlepszym miejscem dla spraw publicznych. Wykluczenie kogoś ze społeczności, środowiska lub stowarzyszenia jest krokiem bardzo śmiałym, zwłaszcza że nieuzasadnionym i stanowi kolejny przykład lokalnego bezprawia.

Przewodniczący Koła PZERiI Janusz Rasiński jest byłym działaczem komunistycznego PRON popierającego wprowadzenie stanu wojennego w Polsce, członkiem Akcji Katolickiej (sic!), "wielokadencyjnym" radnym i przyjacielem burmistrza, co zawsze ochoczo przy każdej okazji podkreśla. Od czasu istnienia naszej gazety obserwujemy w mieście wyraźnie zarysowany problem z praworządnością działań radzymińskiego magistratu pod kierownictwem właśnie wspomnianego burmistrza, a ocena tych działań przez społeczność jest jednoznaczna. Czy "przyjaciel królika" postępuje jak sam królik? Czy w historii działań Zarządu Koła są same czyste karty? Czy przewodniczący Janusz Rasiński zawsze miał rację, skoro zdecydował się na tak kategoryczne kroki, jak usunięcie kogoś z kręgu wieloletnich przyjaciół?

O sprawie do czasu zakończenia sporu pisać nie będziemy. Należy pamiętać jednak o najważniejszym. Wykluczenie z małej grupy jest przykre. Wykluczenie ze społeczności jest bardzo trudne dla każdego. Decydując się na tak radykalne środki wobec innej osoby, zawsze trzeba liczyć się z kontrdziałaniem. Tym bardziej, gdy druga strona nie ma już nic do stracenia.

Czytelników Kuriera Radzyminskiego poinformujemy o zakończeniu sprawy. Pozostaje mieć nadzieję, że strony dojdą do porozumienia. W gruncie rzeczy przecież chodzi przede wszystkim o wrażliwość na drugiego człowieka i zwykłą ludzką życzliwość. Niech jesień życia dla wszystkich radzymińskich seniorów będzie pogodna. I nie typowo radzymińska, czyli "na krawędzi prawa lub nawet poza nim", jak mawiają na posiedzeniach Rady Miejskiej Radzymina.